وقتی میان این همه ادمک چوبی شانه ای نیست که تکیه گاه گریه ام باشد

 وقتی که اغوشی نیست که از همه دل خستگی ها در بر بگیرم

 وقتی دست های گرمی نیست که دستانم را شریک شود

 یا اشکانم را با سر انگشت هم دلی پاک کند

 وقتی که هیچ چشم منتظری در این دنیا برای من پلک نمی زند

 وقتی صدایی نیست که خستگی لحظه هایم را با لحن گرمش دل داری دهد

 وقتی که هیچ گوشی نیست که این همه دل نوشت را بشنود

 حس می کنی تنهاییم را...؟؟!!

اگر حس کردی

 تو بگو چه باید کرد؟!